Κάποτε είχα αναφέρει εδώ την περίπτωση της μικρής μου που δεν ήθελε να ζωγραφίζει, γιατί φοβόταν μήπως και δεν το κάνει καλά. Ήταν η εποχή που εγώ ζωγράφιζα πολύ και εκείνη σύγκρινε ότι έφτιαχνα με τις δικές της προσπάθειες. Αυτό άλλαξε ριζικά. Εδώ και ένα χρόνο δεν σταματά να ζωγραφίζει. Όπου βρεθεί ζητάει μολύβια, μπογιές, χαρτιά και γρήγορα παρακαλώ, μη φύγει το μοντέλο, η έμπνευση, η ιδέα. Οι γραμμές της είναι ελεύθερες, οι φόρμες σταθερές μέσα στην ασάφειά τους, τα χρώματα βιαστικά γεμίζουν τις μορφές της αφήνοντας κενά και συχνά βγαίνουν από τα περιγράμματα.. τίποτε δεν τη σταματά, τίποτε δεν την ενοχλεί, φτάνει να ζωγραφίζει, να δημιουργεί, να δίνει διέξοδο στην φαντασία της! Το αποτέλεσμα είναι πάντα αυθόρμητο, εκφραστικό, συχνά αναπάντεχο σαν θέμα και απόδοση. Έχω πάντα έναν μικρό εξοπλισμό στη τσάντα μου για εκείνη.. δεν σταματάει ποτέ!
Τώρα όμως στην δική της πρότερη θέση είμαι εγώ. Δεν ζωγραφίζω καθόλου ή ελάχιστα, όχι γιατί δεν θέλω, όχι γιατί δεν έχω ιδέες, αλλά γιατί βλέποντάς εκείνη έχω αναθεωρήσει πολλά και ψάχνω από την αρχή το γιατί και το πως της δημιουργίας. Προσπαθώ να με θυμηθώ στο δικό μου αντίστοιχο κομμάτι της πλήρης ελευθερίας και δεν μπορώ. Να θυμηθώ αν κάποτε έκανα κάτι χωρίς τις εμμονές που απέκτησα μεγαλώνοντας.
Κάπου διάβασα πως "η τέχνη ξεπλένει την ψυχή από την σκόνη της καθημερινότητας". Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα.. τι είναι τέχνη? Θεωρώ πως όταν ισχύει η παραπάνω προϋπόθεση τότε το αποτέλεσμα ΕΙΝΑΙ τέχνη. Ακόμη κι αν προέρχεται από τον ατάλαντο, τον αυτοδίδακτο, τον μικρό ή τον μεγάλο. Αν τώρα, μέσα από μια ιδιαίτερη περίπτωση δημιουργού πάει η τέχνη ένα βήμα παραπέρα, τότε είναι κέρδος για την ανθρωπότητα!
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα και πάλι μια νέα για μένα προσπάθεια. Μικρά και γρήγορα σκίτσα που ελπίζω να με οδηγήσουν λίγο πιο κοντά στο αυθόρμητο, χωρίς να μεσολαβεί η αυστηρή κριτική που κάνω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Το πρώτο που εικονίζεται εδώ δεν είναι ούτε μικρό, ούτε γρήγορο. Ασχολήθηκα μαζί του μία με μιάμιση ώρα. Θέλω να κάνω ολοκληρωμένα πράγματα της μισής το πολύ ώρας και να είμαι ευχαριστημένη. Όταν το καταφέρω θα είμαι έτοιμη και πάλι να επιστρέψω στα τελάρα μου..
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα και πάλι μια νέα για μένα προσπάθεια. Μικρά και γρήγορα σκίτσα που ελπίζω να με οδηγήσουν λίγο πιο κοντά στο αυθόρμητο, χωρίς να μεσολαβεί η αυστηρή κριτική που κάνω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Το πρώτο που εικονίζεται εδώ δεν είναι ούτε μικρό, ούτε γρήγορο. Ασχολήθηκα μαζί του μία με μιάμιση ώρα. Θέλω να κάνω ολοκληρωμένα πράγματα της μισής το πολύ ώρας και να είμαι ευχαριστημένη. Όταν το καταφέρω θα είμαι έτοιμη και πάλι να επιστρέψω στα τελάρα μου..
ακουαρέλα και μαρκαδοράκι 30Χ23cm
31 σχόλια:
Πολύ ωραία...επανήλθαμε.Αυτά που λες τώρα είναι σωστά Μάργκο μου κι εδώ θα ταυτιστώ μαζί σου. Χαίρομαι πολύ για τη μικρή σου. Εύχομαι κι ο γιος μου ν' αγαπήσει τη ζωγραφική(αν και ως τώρα μάλλον για μουσική του βγαίνει).Έτσι είναι η τέχνη...χωρίς κανόνες,χωρίς απόλυτα...όπως βγαίνει αυθόρμητα στα παιδιά.Να τα βλέπουμε τα σχέδιά σου ν'ανοίγει η καρδιά μας!
Μαρία μου αλλάζουμε παιδιά χαχα!
Είμαι μουσικός και η μικρή δεν ενδιαφέρεται καθόλου. Στον γιο μου ελπίζω που θέλει κάθε μέρα να παίζουμε τσέλο.
Όσο μεγαλώνουν όμως φαίνεται πιο καθαρά αν αυτό που τους τραβάει είναι το γνήσιο ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη τέχνη.
Κάποτε γνώρισα έναν τετράχρονο πιτσιρικά που έφτιαχνε με την πλαστελίνη ζώα κάθε λογής πιστά αντίγραφα και με κλειστά μάτια!!!!! Το ταλέντο του στην γλυπτική ήταν δεδομένο, αλλά ο λόγος που τον έκανε να τα φτιάχνει ήταν η αγάπη του για τα ζώα και μόνο!
Σ΄ευχαριστώ πολύ!
Σε Α φάση το μυαλό μου πήγε στο "Σκέψεις γύρω από το Fiat 500"...
Αυτό το "δεν είναι ούτε μικρό ούτε γρήγορο, πήρε μία μιάμιση ώρα" μου θύμισε αυτόν τον απίστευτο και σκέψου τώρα πώς θα του ακουγόταν!!
Κάπου είχα διαβάσει γιά κάποιον γνωστό ζωγράφο παλαιών εποχών, ότι δούλευε λέει τόσο αργά που δεν πρόφταιναν τα λουλούδια και μαραίνονταν μέχρι να τελειώσει οπότε δούλευε με πλαστικά!
Και στα πλαίσια των γενικότερων προβληματισμών ας προσθέσουμε κι άλλον έναν: Τελικά ποιό είναι το ζητούμενο, η χαρά της διαδικασίας, ή η χαρά του αποτελέσματος;;
η χαρά της δημιουργίας σίγουρα,
αυτό που λεει η margo, το ξεσκόνισμα απ την καθημερινότητα,
απλά η αλήθεια βρίσκεται πάντα στη μέση...
η τεχνική δουλειά χρειάζεται συνοδευόμενη από την αυθεντική αυθόρμητη δημιουργική ορμή.
margo μου αρέσει το έργο σου, έχει νεύρο και δροσιά...
@H.Constantinos..
Αγαπώ πολύ την λεπτομέρεια και δεν κουράζομαι καθόλου να δουλεύω για καιρό ένα έργο. Οι μουσικές συνθέσεις μου έχουν δουλευτεί συστηματικά για μήνες και ο χρόνος διάρκειάς τους πλησιάζει το μισάωρο.
Στο σχέδιο μου αρέσει η λεπτομέρεια από το χτίσιμο του σχεδίου μέχρι και την τελευταία (αν και ποτέ δεν υπάρχει τελευταία) πινελιά. Όμως κάπου βρήκα τοίχο. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου είναι βαρύ και δυσκίνητο, δεν μου αρέσει. Κάτι άλλο ψάχνω και για να το βρω θέλω να το ψάξω και αλλιώς.
Άλλωστε τι νόημα έχει να κάθομαι μέρες να δουλεύω ένα θέμα και να μην μπορώ με τρεις γραμμές να πω αυτό που θέλω να πω;
Από την άλλη δεν μπόρεσα ποτέ να δουλέψω πρόχειρα. Έπρεπε ότι κάνω να είναι και το τελικό. Αυτή η τακτική με κούρασε. Σε αυτή τη φάση θέλω να γυρίσω λίγο πίσω γιατί κάτι μου διέφυγε.
Άσε που δε θεωρώ εύκολο για παράδειγμα αυτό
Σύμφωνα με όλα αυτά που σου έγραψα, θεωρώ πως η διαδικασία είναι που μετράει, το αποτέλεσμα απλά δηλώνει ότι είμαστε έτοιμοι για την επόμενη:-)
@φόρα..
Συμφωνώ, η αλήθεια είναι στη μέση. Και επειδή μου λείπει τελείως ο αυθορμητισμός (την τεχνική την έχω παλέψει κάπως) είπα να αναγκάσω τον εαυτό μου να εκφραστεί και αλλιώς μήπως και κάποια στιγμή χρησιμοποιήσω και τα δυο ισοδύναμα.
Ευχαριστώ πολύ!
Όμορφο βραδάκι σου εύχομαι..
το έργο τούτο τι υπέροχο! τόσο αυθόρμητο τόσο φωτεινό!
τι όμορφα να ζωργαφίζετε μαζί!
τι όμορφο που στάθηκε η μικρή σου, η αφορμή να αρχίσεις πάλι από την αρχή!
@H.Constantinos..
Κωνσταντίνε τα έργα του Rob Sato απίθανα!!!!!!!
Τι κόσμος κρύβεται μέσα στο μυαλό του?
@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ..
Λυχναράκι μου τα παιδιά είναι δάσκαλοι σε πολλά, το άκουγα αλλά δεν μπορούσα να γνωρίζω σε τι βαθμό.
Μόνο φοβάμαι μην χαλάσω κάτι από τον υπέροχο κόσμο τους...
Να σαι καλά Λύχνε μου..
Margo μου, θυμάμαι πολύ καλά το θέμα που είχες θέσει και τη συζήτηση για τη μικρή σου που δεν ήθελε να ζωγραφίσει:)
Για τις σημερινές σου σκέψεις, σίγουρα πιο σημαντικές είναι οι γνώμες των ειδικών.
Εγώ, μιλώντας από καρδιάς και μόνο, θα σου πω: Αφέσου ελεύθερη!!! όπως πιστεύω ότι η αγάπη βρίσκει πάντα δρόμο, το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για την τέχνη.
Όποτε θέλεις να ζωγραφίσεις και ό,τι θέλεις και όπως θέλεις να το ζωγραφίσεις εκείνη την ώρα, έτσι να το κάνεις. Αλλιώς, πώς θα προλάβεις να αποτυπώσεις την έμπνευση; την έμπνευση όπως έρχεται εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή!
Σε φιλώ
καλό βράδυ,
καλό μήνα και από εδώ.
Πάντα χαίρομαι την έκφραση μέσα από την τέχνη, όποια και αν είναι αυτή.
Αυτό που χαίρομαι επίσης είναι η νέα κατεύθυνση σκέψης που παίρνουμε πολλές φορές από τα παιδιά μας, όποιας ηλικίας:))
Σας φιλώ όλους.
Μαργκούλα μου,
κατ' αρχήν χαίρομαι αφάνταστα για την μικρή σου, τρελαίνομαι΄!!!!
Κατά δεύτερον, ξέρεις ότι πιστεύω σε σένα και σε ότι κάνεις!!
΄Μαζί σου, δίπλα σου, ότι θέλεις...
σαφώς είναι η διαδικασία που μετράει, η διαδρομή, η δοκιμή, το λάθος, ναι ακόμα κι αυτό, ο πειραματισμός...
το αποτέλεσμα θα έρθει μετά.
Αν δεν μουντζουρώσεις, αν δεν παίξεις με τα χρώματα με τα δάχτυλα με ότι βρεις μπροστά σου δύσκολα να ελευθερωθείς.
Γνωρίζεις ήδη καλά τις απόψεις μου σ' αυτό, και την επιμονή μου στα "εικαστικά ημερολόγια".
Ένας από τους λόγους που μοιράζομαι μαζί σας στην παρούσα φάση όλη τη διαδικασία που κάνω με τα κοχύλια, είναι γιατί ελπίζω να παρασύρω κι άλλους!
Εύχομαι αυτό το καινούργιο σου ξεκίνημα να είναι τόσο δημιουργικό όσο επιθυμεί η ψυχή σου, να σε οδηγήσει σε τόπους γεμάτους χρώμα και φως.
Τα έχεις, και το φως και το χρώμα!
Καλή συνέχεια και.... σε παρακολουθώ!!!
σε φιλώ πολύ πολύ
Παρασύρθηκα... και δεν σου είπα ότι μου αρέσει το σκίτσο αυτό...
Διάβασα με προσοχή τις σκέψεις σου καί με συγκίνησε ιδιαίτερα αυτή: "... αλλά γιατί βλέποντάς εκείνη έχω αναθεωρήσει πολλά και ψάχνω από την αρχή το γιατί και το πως της δημιουργίας..."!
Καλή, δημιουργική συνέχεια να έχεις καί να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της!
Margo μου, μου θύμισες το εξής: Σε κάποιο σεμινάριο για εκπαιδευτικούς, είχα ακούσει ότι «όλα τα παιδιά γεννιούνται ζωγράφοι, αλλά το σχολείο είναι συνήθως ο πρώτος μηχανισμός που καταστρέφει τον καλλιτέχνη μέσα τους». Η παιδοψυχολόγος που έκανε τη διάλεξη ανέφερε το εξής παράδειγμα: Σε κάποια τάξη, η δασκάλα είχε ζητήσει από τα παιδιά να ζωγραφίσουν την ειρήνη. Η πλειοψηφία της τάξης ζωγράφισε κάτι σχετικό με περιστέρι. Με μικρές παραλλαγές, όλα σχεδόν τα έργα, ίδια. Ένα παιδί ζωγράφισε έναν σκύλο και μια γάτα να τρώνε από το ίδιο πιάτο. Το έργο αυτού του παιδιού, που είχε άποψη, προσωπικότητα και τόλμη, στηλιτεύτηκε άσχημα από την «εκπαιδευτικό». Το αποτέλεσμα ήταν ότι το παιδί δεν ξαναζωγράφισε…
Το καταστροφικό έργο του σχολείου, έρχεται συνήθως να το αποτελειώσει η ζωή, με τις καθημερινές τριβές της… Το έχουμε νιώσει όλοι όσοι ζωγραφίζαμε από παιδιά: Δεν έχει καμία σχέση η ψυχή που βάζαμε στο έργο μας τότε, μ’ αυτό που διέπει τη ζωγραφική μας σήμερα. Το χέρι (τουλάχιστον σε μένα) τώρα κατευθύνεται κυρίως από το μυαλό, με όλα τα «πρέπει» που κουβαλάει μέσα του, παρά από τη καρδιά. Και νομίζω ότι αυτό που λείπει είναι να κερδίσει η καρδιά λίγο περισσότερο χώρο στην εικαστική έκφραση.
Είδες, άνοιξες ένα θέμα που με έκανε ξαφνικά πολυλογού… Σε ζάλισα!
Χαίρομαι πολύ με τη μικρή σου που έχει πάρει αυτή τη πορεία! Και με σένα που είσαι πάντα δίπλα της και την ενθαρρύνεις! Αλλά και "μαθαίνεις" απ' αυτήν...
Κι εγώ με τη σειρά μου θα ενθαρρύνω εσένα, λέγοντάς σου ότι μου άρεσε πολύ το έργο σου! Ισορροπημένο σε φόρμες και χρώματα, με πινελιές που φαίνονται να ρέουν αβίαστα!
Ας σταματήσω όμως επιτέλους… Φιλιά πολλά και καλό Σ/Κ!!! :)
@Άστρια..
Η ελευθερία χάνεται Άστριά μου και εμποδίζει την έμπνευση να υλοποιηθεί ή να παραμείνει γνήσια στην αρχική της μορφή για πολλούς λόγους. Η οικογένεια, η παιδεία, ο τόπος που μεγαλώνει κανείς, όλα μας επηρεάζουν στο πιο ευαίσθητο κομμάτι αυτό της δημιουργικότητας. Κάποιες φορές χάνεται τελείως παρόλο που ο άνθρωπος γεννιέται δημιουργός. Είναι όμως και πρόκληση να δημιουργεί κάποιος έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος με τον βαθύτερο εαυτό του.
Αν ποτέ νιώσω στ’ αλήθεια ελεύθερη δε θα θέλω τίποτε άλλο από το πέρασμά μου εδώ..
Πολλά πολλά φιλιά Άστριά μου και να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!
@Thalassenia..
Τι όποιας ηλικίας μου λέει πως έχω πολλά ακόμη να μάθω από τα παιδιά.. και να ξερες πόσο μου αρέσει αυτή η προοπτική :-)
Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε.. με αγάπη!
@Mariela..
Μαριέλα μου προχθές η μικρή είχε στηθεί στο παράθυρο που ήταν ξαπλωμένη η γάτα και την ζωγράφιζε.. ζωντανό μοντέλο δηλαδή. Εγώ σκεπτόμουν, που να την έβλεπε η Μαριέλα, χωρίς κανείς να της το πει έκανε το καλύτερο:-)
Τα υπόλοιπα που μου γράφεις να ξέρεις μέτρησαν πολύ, όσο από έναν αληθινό Δάσκαλο σε έναν μαθητή που αναζητά και ανοίγει τα αυτιά διάπλατα να ακούσει!
Σου έγραψα και ιδιαιτέρως. Θερμά σ’ ευχαριστώ!!!!!!!!!
Πολλά πολλά φιλιά!
@dodo..
Ευχαριστώ Dodo.. πολύ!!!
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι..
@nameliart..
Το παράδειγμα πολύ χαρακτηριστικό!
Έχω δει γονείς να το κάνουν αυτό στα παιδιά τους. Να χαρακτηρίζουν άσχημα την ζωγραφιά του παιδιού γιατί τα χρώματα και τα σχήματα δεν είναι λογικά! Ποιος ενήλικας μπορεί να διδάξει λογική σε ένα παιδί;
Η τέχνη προσφέρεται για τέτοιου είδους αναζητήσεις πάντως και γίνεται μία πολύ καλή μέθοδος αυτογνωσίας.
Το θέμα προσφέρεται για κουβέντα και χαίρομαι που έγινες.. πολυλογού;-)
Καλό Σαββατοκύριακο Μελίνα μου.
Σε φιλώ!
Μαργκό μου, μαθητές είμαστε όλοι, αλλίμονο σε αυτόν που θεωρεί τη γνώση δεδομένη και ξεπερασμένη...
Η διαφορά είναι μόνο στον τρόπο που ο καθένας από εμάς κάνει τις προσωπικές του διαδρομές και επιλογές!!
μ' αρέσουν πολύ τα χρώματα... περιμένω κι άλλα χρωματιστά...
Φίλτατη δε ξέρω αν η σωστή λέξη είναι εμμονή. Εμένα πάει το μυαλό μου στη λέξη υποχρέωση. Εκεί οφείλεται ότι χάνουμε τον αυθορμητισμό μας μεγαλώνοντας.
Αποκτάμε υποχρεώσεις. Και ευθύνες. Οπότε ο αυθορμητισμός όσο πάει και σβήνει. Τυχεροί αυτοί που διατηρούν τον αυθορμητισμό τους...
Η κόρη σου έχει πάρει από τη μάνα της. Τυχαίο? Δε νομίζω!!!
Σε φιλώ καλή μου!!
Μια υπέροχη εβδομάδα να έχεις!!!
Συμφωνώ με αυτά που σκέφτεσαι!! Αλλά αν το χεράκι μας δεν πάει δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να ζωγραφίσει κάποιος!! Οπως πχ εγώ. Θαυμάζω αυτά που φτιάχνεις και πραγματικά εχεις ταλέντο. Και είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά παίρνουν γονίδια και αργά ή γρήγορα τα βγάζουν στην επιφάνεια!! Φιλάκια!!
@Mariela..
Μαριέλα μου εγώ πάντως σε θεωρώ δασκάλα μου και είσαι, πώς να το κάνουμε;-)
@paraskevi malouxou..
ίσως τα επόμενα είναι μαυρόασπρα;-)
Καλησπέρα Παρασκευή..
@Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης..
Τα πρέπει που μας φυτέυουν στο μυαλό από πολύ νωρίς.. αυτό είναι Γιάννη μου..
Να ξερες πόσο μου λείπει η ανεμελιά.. τώρα καταλαβαίνω γιατί μικρή έβλεπα τους μεγάλους τόσο αγέλαστους..
Πολλά πολλά φιλιά!
@Mania..
Όταν τολμά κάποιος όταν θέλει πραγματικά κάτι θα το πετύχει. Είμαι δασκάλα μουσικής και από τα χέρια μου πέρασαν πολλοί μαθητές. Αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το τέλος και κάποιοι να σταδιοδρομήσουν ήταν αυτοί που είχαν πολλές δυσκολίες αλλά απίστευτο πείσμα. Τα ταλέντα εγκατέλειπαν πολύ εύκολα..
Να σαι καλά Μάνια
Μου αρέσει! Ναι ναι! Θέλω να δω κι άλλα αυθόρμητα.
Μπορώ τώρα να διαλέξω το καναρινί αμαξάκι; Θα με βόλευε πολύ στις μετακινήσεις μου... εε?
Φιλούδια σου πολλά! Κι ένα στην κορούλα σου!
@η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα..
Το καναρινί! Μα φυσικά πιο άλλο;-)
Ευχαριστώ πολύ καναρινένια μου.
Πολλά φιλάκια κι από εμάς:-)
@Κατερίνα Διακουμή..
Κατερίνα μου είναι όμορφα γενικά να αφήνεσαι και να σε οδηγεί το ένστικτο που φέρει και την έμπνευση. Ο χαρακτήρας όμως κάποιες φορές δεν αφήνει την ελεύθερη έκφραση. Πολλές φορές αναρτήθηκα αν η τέχνη έχει την δύναμη να αλλάξει τον χαρακτήρα..
Να σαι καλά Κατερίνα μου
Δημοσίευση σχολίου