studies

Θα σας πω μια ιστορία..
Κάποτε ήμουν κριτική επιτροπή σε έναν μουσικό διαγωνισμό. Όταν έπαιζαν οι μαθητές βαθμολογούσα ανάλογα. Αργότερα συνεδρίασε η επιτροπή για να συγκεντρώσει τις βαθμολογίες και να βγάλει τα αποτελέσματα. Εκεί λοιπόν άρχισαν οι διοργανωτές του διαγωνισμού να προσπαθούν να κατευθύνουν την επιτροπή ώστε να βαθμολογήσει έτσι ώστε να βγουν αυτοί που ήθελαν. Μάλιστα μας επισήμαιναν να βαθμολογήσουμε όλοι το ίδιο για να μην υπάρξουν προβλήματα! Το κακό ήταν πως η επιτροπή ήταν όλη δική τους και μόνο εγώ περίσσευα. Φυσικά κανείς δεν άκουσε τις ενστάσεις μου. Εγκατέλειψα την προσπάθεια και βρέθηκα ξαφνικά μόνη μου με τα χαρτιά στα πόδια και τον στυλό στο χέρι, που άρχισε να γράφει, να γράφει και να γράφει πάνω από τους βαθμούς που ήδη είχα βάλει μέχρι που έγιναν μία μουτζούρα σε σχήμα 10 , 9 ή 8 τεράστιοι και αποκρουστικοί όπως η διάθεσή μου εκείνη την στιγμή. Όταν τελείωσε το μαρτύριο και βγήκα έξω δεν μιλιόμουν.. μετά από μερικές ημέρες όμως σκεπτόμουν τι θα λέει  όποιος κοιτάξει τα κιτάπια με την βαθμολογία μου. Σίγουρα θα με θεωρήσει ψυχικά διαταραγμένη προσωπικότητα!

Γιατί διηγούμαι αυτή την παλιά ιστορία. Όλο αυτόν τον καιρό που το blog έμεινε ανενεργό, προσπάθησα πολλές φορές να ζωγραφίσω. Ότι έκανα όμως κατέληγε σε μουτζούρα. Σχέδια θυμωμένα, αδιέξοδα και αποκρουστικά. Τα έσχισα όλα. Θυμήθηκα πολλές φορές εκείνο το συμβάν ώσπου στο τέλος σταμάτησα μέχρι να ξεθυμάνει η ένταση.
Με το νέο χρόνο έκανα και μια νέα αρχή. Έπιασα ξανά το μολύβι, το κάρβουνο και το μαρκαδοράκι και άρχισα τα σχέδια όπως έκανα πριν χρόνια όταν ξεκίνησα δειλά να εξερευνώ τον κόσμο της ζωγραφικής. Για το σκοπό αυτό έφτιαξα ένα scketscbook ώστε να τα έχω όλα συγκεντρωμένα. Τα πρώτα έγιναν κατόπιν παραγγελίας από τα μικρά μου, που για να με ευχαριστήσουν μου έλεγαν συχνά "τι αριστουργήματα είναι αυτά μαμά; Είσαι καλλιτέχνης" χαχα. Αυτό και μόνο με επανέφερε στα ίσα μου.

Τις πρώτες ημέρες μου ζητούσαν ζώα..

Μετά, με αφορμή το θέμα του μήνα της Μαριέλας άρχισα να κάνω πιο γρήγορα σχέδια, αλλά δεν κατάφερα να κάνω σχέδια του ενός λεπτού, με άγχωνε το λεπτό. Αρκέστηκα στα δύο με τρία λεπτά αλλά μου άρεσε η αίσθηση να ζωγραφίζω ότι βλέπω γύρω μου.....

 

                       

Η πρόθεση ήταν να κάνω κάτι κάθε μέρα αλλά με το ξεκίνημα των σχολείων προσγειώθηκα και πάλι στην πραγματικότητα. Η Κυριακή όμως είναι μία καλή ημέρα. Θα επανέλθω λοιπόν με το σκίτσο της Κυριακής :-)